Το τραύμα μπορεί να γίνει αντιληπτό ως μια εξωτερική ρήξη στο φράγμα που προστατεύει και συγκρατεί τις εμπειρίες μας. Αυτό το ρήγμα δημιουργεί τότε μια βίαιη δίνη. Με τη δημιουργία του ρήγματος ξεχύνεται ορμητικά προς τα έξω η ενέργεια της ζωής και δημιουργεί μια τραυματική δίνη.
Γράφει η Καλλιόπη Πατέντα Ψυχοθεραπεύτρια
Συνήθως τα τραυματισμένα άτομα είτε βυθίζονται στο ρήγμα μέσα από την τραυματική δίνη είτε αποφεύγουν εντελώς το ρήγμα (κρατώντας απόσταση από την περιοχή οπού συνέβη αυτό).
Όταν βυθιστούμε στην τραυματική δίνη, αναβιώνουμε τα τραύματά μας, αυξάνοντας έτσι την πιθανότητα για ένα νέο τραυματισμό. Αποφεύγοντας την τραυματική δίνη, περιχαρακωνόμαστε και αναπτύσσουμε έντονους φόβους. Χρειάζεται θάρρος για να παραδεχτούμε ανοιχτά τον πόνο μας και όχι να τον πιέσουμε ή να τον αρνηθούμε.
Η ενεργειακή δίνη που δημιουργείται έλκει άτομα ή καταστάσεις που μας τραυματίζουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Έκπληκτοι αναρωτιόμαστε «μα γιατί συνέβη πάλι αυτό;». κάθε φορά που συμβαίνει όμως «ξεπερνάμε» τον αρχικό μας πόνο. Αυτό όμως είναι ο λανθασμένος τρόπος θεραπείας ενός τραύματος. Έχει μεγάλο ψυχικό κόστος.
2000 χρ πριν ο Πλουταρχος στο έργο του ” περί ευθυμίας ” ( εκδ Ηλιοδρομιον) δίνει την περιγραφή του ψυχικού τραύματος όταν γράφει ” οι κανθαροι όταν πέσουν μέσα σε κάποιο μέρος ,που ονομάζεται κανθαρωλεθρον , δεν μπορούν να ξαναβγούν αλλά γυρίζουν συνεχώς γύρω από τα ίδια σημεία με αποτέλεσμα να πεθαίνουν εκεί μέσα , έτσι και οι άνθρωποι όταν γλιστρήσουν μέσα στην ανάμνηση των κακών δεν θέλουν να βγουν από εκεί ούτε για να αναπνεύσουν”
Σύμφωνα με το μύθο της Μέδουσας, οποιοσδήποτε κοιτούσε τη Μέδουσα κατάματα μεταμορφωνόταν σε πέτρα. Έτσι συμβαίνει και με το τραύμα.
Εάν αποπειραθούμε να το αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπο αυτό θα συνεχίσει να κάνει ό,τι ήδη έχει κάνει: να μας ακινητοποιήσει από φόβο.
Προτού ο Περσέας αντιμετωπίσει τη Μέδουσα, η Αθηνά τον προειδοποίησε να μην κοιτάξει ευθέως τη γοργόνα. Καθοδηγούμενος από τη θεά, ο Περσέας χρησιμοποίησε την ασπίδα του για να αντικατοπτρίσει την εικόνα της Μέδουσας και με τον τρόπο αυτό την ακινητοποίησε και κατάφερε να κόψει το κεφάλι της. Ακριβώς όπως ο Περσέας χρησιμοποίησε την ασπίδα του για να αντιμετωπίσει τη Μέδουσα, έτσι και πολλοί τραυματισμένοι άνθρωποι χρησιμοποιούν την ισοδύναμη της ασπίδας αίσθηση –ή βιωμένη αίσθηση- για να υπερνικήσουν το τραύμα.
