Όλοι μας έχουμε βιώσει κάποια στιγμή στη ζωή μας κάποια απώλεια. Όλοι μας κάποια στιγμή «χάσαμε» κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, ήρθαμε αντιμέτωποι με το τέλος μιας σχέσης, με μία απόλυση, με μία ικανότητα που μας πρόδωσε με το πέρασμα του χρόνου. Το κενό αυτό μέσα μας προκαλεί πόνο και μπαίνουμε είτε το συνηδειτοποιούμε είτε όχι σε μια κατάσταση πένθους.
Γράφει η Ζωή Αλεξούλη Ψυχολόγος
Οι σκέψεις μου στο παρόν άρθρο επικεντρώνονται στην ανθρώπινη απώλεια.
Σε κάθε περίπτωση ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον ίδιο μας τον εαυτό. Με αυτόν που θα ζήσει με την απώλεια. Τίποτα δε θα είναι το ίδιο. Τι πενθούμε όμως ουσιαστικά; Τη ζωή που χάθηκε; Τον εαυτό μας που θα ζήσει με αυτό το κενό;
Επέρχονται αλλαγές. Θα πρέπει να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Να μάθουμε να ζούμε χωρίς τον άνθρωπο μας. Δε θα είναι εκεί πλέον για να μας ακούσει, για να τον ακούσουμε, για να μοιραστούμε τις στιγμές μας. Χρειάζεται χρόνος για να το συνειδητοποιήσουμε. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Άρνηση, Θυμός, θλίψη, ενοχές πολλές φορές αν δεν προλάβαμε να τον χαιρετήσουμε, αν είχαμε πολλά να πούμε και δεν τα είπαμε. Ο κάθε άνθρωπος βιώνει την απώλεια, αντιμετωπίζει και διαχειρίζεται τον ψυχικό πόνο με διαφορετικό τρόπο.
Έχω δει ανθρώπους να προσπαθούν να κρατήσουν τον αγαπημένο τους στη ζωή έστω και σε κατάσταση κλινήρη. Χωρίς να έχει κάποια επαφή με το περιβάλλον. Μονο για να αισθανονται την παρουσια του. Γιατί δεν μπορούσαν να αντέξουν την απουσία του.
Υπάρχει ο φόβος του αγνώστου. Ο αγαπημένος μας φεύγει από τη ζωή. Κι εκεί σταματάει η γνώση μας και αρχίζουν οι πεποιθήσεις μας. Ανάλογα με τα πιστεύω του ο κάθε άνθρωπος διαμορφώνει μία άποψη για το τι συμβαίνει μετά. Η θρησκείες επηρεάζουν τις πεποιθήσεις μας και τις περισσότερες φορές λειτουργούν βοηθητικά και υποστηρικτικά στην αντιμετώπιση μιας απώλειας. Η ελπίδα ότι θα ξανασυναντηθείς με έναν άνθρωπο που αγαπάς σου δίνει τη δύναμη να συνεχίζεις το ταξίδι σου. Η προσμονή, σου δίνει κίνητρο για ζωή. Η ελπίδα ότι ο άνθρωπος σου ταξιδεύει σε έναν καλύτερο κόσμο απαλύνει τον πόνο σου.
Ερχόμαστε αντιμέτωποι όμως και με το εφήμερο της ύπαρξης μας. Διαπιστώνουμε πόσο ρευστά και μάταια ειναι τα πάντα γύρω μας. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και όλα μπορούν να αλλάξουν. Η ζωή σε έναν κόσμο όπου όλα προγραμματίζονται και μπορούν να ελεγχθούν δεν είναι παρά μόνο μία ψευδαίσθηση.
«Θα τα πούμε αύριο λέμε» ή «σε δυο μήνες ταξιδεύω Νέα Υόρκη» . Υπάρχει ένα πλάνο στο μυαλό μας… Και μετά έρχεται το Plan b που αλλάζει όλα τα δεδομένα και πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή. Μαζεύοντας ξανά τα κομμάτια και συνθέτοντας το παζλ. Όταν χάνεις έναν άνθρωπο είναι ένα ταρακούνημα και μπορεί να λειτουργήσει και ως αφύπνηση αφού μας φέρνει στο μυαλό ότι όλα κάποτε τελειώνουν. Πολλές φορές οι άνθρωποι ενεργοποιούνται και παίρνουν δραστικές αποφάσεις που αφορούν στη ζωή τους. Αποφασίζουν να ζουν περισσότερο και όχι απλώς να υπάρχουν. Αλλάζουν το πρόγραμμά τους και γίνονται περισσότερο δραστήριοι.
Χρησιμοποιούμε κλισέ του τύπου «το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι ο θάνατος» όμως πόσο εύκολα το συνειδητοποιούμε; Όταν έρχεται εκείνη η στιγμή όλα είναι διαφορετικά. Όμως ο άνθρωπος κρύβει μέσα του δυνάμεις που βγαίνουν στην επιφάνεια, βρίσκει το κουράγιο και συνεχίζει.
