Η νόσος Parkinson (ή τρομώδης παράλυση όπως πρωτοαναφέρθηκε από τον James Parkinson το 1817) αποτελεί μία νευροεξελικτική πάθηση του κεντρικού νευρικού συστήματος και πιο συγκεκριμένα αποτελεί μία εκφύλιση στα ντοπαμινικά κύτταρα της μέλαινας ουσίας.
Γράφει η Αναστασία Καφετζή Κλινική Κινησιοθεραπεύτρια- Φυσικοθεραπεύτρια Β.IASTM Δημοσιογράφος
Ο James Parkinson ήταν ο πρώτος που αναφέρθηκε στη νόσο, το 1817,με την δημοσίευση ‘Ένα άρθρο για την τρομώδη παράλυση’ (‘Anessayontheshakingpalsy’).
Αυτή η αναφορά του Parkinson αποτελούταν από 5 κεφάλαια: τα συμπτώματα, τη διαφορική διάγνωση, τη πιθανή αιτιολογία, τους τρόπους αντιμετώπισης και τις προοπτικές για μελλοντική μελέτη.
Ερευνητές και πριν τον Parkinson είχαν περιγράψει τα κινητικά συμπτώματα ή αντίστοιχες κινητικές δυσλειτουργίες αλλά πρώτος αυτός τα ομαδοποίησε έτσι ώστε να καθορίζουν την πάθηση.
ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΠΑΡΚΙΡΣΟΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΑΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ
Αρχαία κείμενα έχουν βρεθεί, στα οποία αναφέρονται στοιχεία για την νόσο. Πιο συγκεκριμένα στην αρχαία ινδική Αγιουβέρδα(θεραπευτικό σύστημα που έχει ρίζες γύρω στο 3,000 π.Χ.), συμπεριλαμβάνονται κείμενα γραμμένα στα αρχαία σανσκριτικά ήδη από το 2,500 π.Χ. με αναφορές στον τρόμο.
Στο αρχαίο κείμενο CharakaSamhitha περιγράφονται πιθανά σημάδια παρκινσονισμού που εξηγούνται με χρήση ειδικής ορολογίας: Kampavata(τρέμουλο που οφείλεται στο vata, μια δύναμη που οφείλεται σε αιθέρα και αέρα και είναι υπεύθυνη για την κίνηση και την αίσθηση), sirahkampa(ο τρόμος του κεφαλιού), cestapranasa(ακινησία), stabdhagatratratva(ακαμψία), cittanasa(άνοια) και buddi pramaha(σύγχυση)(Manyam and Sanchez-Ramos, 1999).
Ένα μεταγενέστερο σανσκριτικό έγγραφο, το Basavarajiyan(1400μ.Χ) εμβαθύνει στον τρόμο χεριών και ποδιών, στη δυσκολία της κίνησης του σώματος, στην δυσκολία ύπνου και στην άνοια.
Αρχαίες κινέζικες περιγραφές για τον τρόμο και τη δυσκαμψία υπάρχουν από τη χρονική περίοδο 425-221 π.Χ. με την ονομασία The Yellow Emperor’s Internal Classic, οι οποίες εντάχθηκαν στο σύστημα παραδοσιακής κινεζικής ιατρικής(Zhang et.al., 2006).
Στη συνέχεια η συγκεκριμένη νόσος απασχόλησε συγγραφείς και καλλιτέχνες που είχαν παραθέσει τις περιγραφές και τις απόψεις τους για τον τρόμο και τον παρκινσονισμό, κατά την αναγεννησιακή περίοδο, μέσα από τις καλλιτεχνικές δημιουργίες όπως ο DaVinci και ο Rembrandt, αν και αποτελεί ακόμα μια αμφιλεγόμενη υπόθεση.
Λογοτεχνικές αναφορές στον διαφωτισμό εμφάνισαν στοιχεία για υποψία παρκισονισμού στο διάσημο φιλόσοφο TomasHobbes(1588-1679). Εμφάνισε τρομώδη παράλυση πριν το έτος 1650, που ήταν 62 ετών, και η κατάστασή του επιδεινώθηκε κατά στάδια μέχρι ωσότου δεν ήταν σε θέση να γράφει ευανάγνωστα από το 1655 ως και το 1666.
Παρά τις ιστορικές αναφορές που εξιστορούν κλινικές περιγραφές συγκρίσιμες με τον παρκινσονισμό , το δοκίμιο του Parkinson παραμένει η πρώτη αξιοσημείωτη αναφορά ομαδοποιημένων περιστατικών με κοντινά χαρακτηριστικά και συμπτώματα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΕΚΦΥΛΙΣΤΙΚΕΣ ΑΛΛΟΙΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΝΟΣΟ & THN ΚΙΝΗΣΗ
Οι νευρώνες που χάνονται είναι ντοπαμινεργικοί και συνδέονται στο ραβδωτό σώμα μέσω της μελαινοραβδωτής οδού. Μεταξύ των εναπομεινάντων νευρώνων κάποιοι θα είναι μεγάλα σφαιρικά έγκλειστα σωμάτια που ονομάζονται σώματα Lewy. Πιο ειδικά, στη νόσο του Parkinson, τα σωμάτια Lewy αποτελούν μία από τις περιοχές που περιέχουν νευρώνες άθικτους από άποψη νευροεκφυλισμού.
Οι Κινητικές δυσλειτουργίες, η δυστονία και η χορεία, μπορούν να θεωρηθούν ως αποτελέσματα βλαβών στο φλοιο-ραβδοσωματικοθαλαμικό κύκλωμα. Λειτουργικές συνδέσεις των βασικών γαγγλίων με άλλες δομές του νευρικού συστήματος(εγκεφαλικός φλοιός και σπονδυλική στήλη) έχουν επίσης συσχέτιση με την παθοφυσιολογία των κινητικών δυσλειτουργιών.
Η βραδυκινησία μαζί με τη μυϊκή δυσκαμψία και τον τρόμο, αποτελούν κάποια από τα βασικά συμπτώματα της νόσου. Παθοφυσιολογικές μελέτες έχουν δείξει ότι η βραδυκινησία προέρχεται από ελλατωματική προετοιμασία μίας ηθελημένης κίνησης. Η πιο συνήθης οδός για τη μελέτη της κινητικής προετοιμασίας είναι η μελέτη του χρόνου αντίδρασης(reactiontime).
Ο χρόνος αντίδρασης αναφέρεται ως το διάστημα που μεσολαβεί μεταξύ του «ερεθίσματος» για την κίνηση και την έναρξη της κίνησης. Ο χρόνος αντίδρασης περιλαμβάνει την επεξεργασία ερεθισμάτων, τη χρήση της μνήμης για την επαλήθευση των αντίστοιχων ερεθισμάτων και την έναρξη πρόβλεψης και λήψης απόφασης.
Επίσης, οι ασθενείς χρειάζονται περισσότερη ώρα για να πραγματοποιήσουν μικροκινήσεις όταν παράλληλα πραγματοποιούν μια πολύπλοκη κίνηση σε σύγκριση με όταν τις πραγματοποιούν ξεχωριστά. Ο χρόνος που μεσολαβεί μεταξύ της λήξης μιας κίνησης και της έναρξης μιας άλλης είναι,επίσης, μεγάλος.
ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ – ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΙKONA
Η νόσος Parkinson, καθώς είναι μια νευροεξελικτική νόσος, παρουσιάζει μια πληθώρα συμπτωμάτων και η εμφάνισή τους καθορίζεται από το στάδιο της νόσου και την ιδιαιτερότητα του κάθε ασθενή.
Στο πρώτο στάδιο τα συμπτώματα αποτελούν ασαφείς εκδηλώσεις όπως: αίσθημα
- βάρους, αιμωδίες, παραισθήσεις, «τραβήγματα», αίσθημα μυϊκής δονήσεως ή κραδασμού, μυϊκοί πόνοι. Τα συμπτώματα γενικά εμφανίζονται στο ήμισυ του σώματος και είναι ήπια και μη αξιολογήσιμα.
Στο δεύτερο στάδιο τα συμπτώματα αφορούν και τα δύο μισά του σώματος,
- Προσβάλλονται η στάση και η βάδιση.
Στο τρίτο στάδιο εμφανίζεται ήπια γενικευμένη δυσλειτουργία
- Βραδυκινησία και αδυναμία διατηρήσεως της ισορροπίας κατά την όρθια στάση και τη βάδιση.
Στο τέταρτο στάδιο η ανικανότητα είναι σημαντική εξαιτίας της επιβαρύνσεως, της βραδυκινησίας, της ακαμψίας και της προωθήσεως.
Τέλος στο πέμπτο στάδιο, το οποίο χαρακτηρίζεται ως το στάδιο καχεξίας, η αναπηρία είναι πλήρης, υπάρχει αδυναμία όρθιας στάσεως.
ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ
Η γενική κλινική εικόνα του παρκινσονικού ασθενή έχει τα εξής γνωρίσματα:
Ο ασθενής με Parkinson παρουσιάζει ανέκφραστο πρόσωπο, σαν να φορά μάσκα, στρέφει τα μάτια και το κεφάλι του προκειμένου να δει κάτι, το δέρμα του είναι λείο και γυαλιστερό, παρουσιάζει σιελόρροια. Σε ορισμένες περιπτώσεις έχουμε τρόμο των χειλιών ή του προσώπου, της κάτω γνάθου ή και της γλώσσας. Η κεφαλή βρίσκεται σε κάμψη, ο κορμός και οι ώμοι κάμπτονται προς τα εμπρός. Τα κάτω άκρα βρίσκονται σε ελαφρά προσαγωγή (κολλημένα μεταξύ τους). Ο ασθενής βαδίζει μονοκόμματος και με βήματα πολύ αργά, ενώ σε μετέπειτα στάδιο έχουμε σύρσιμο των ποδιών, το βάδισμα γίνεται δύσκολο και βραδύ, ενώ αναστέλλεται όταν ο ασθενής, ξαφνικά μένει ακίνητος επί τόπου διστάζοντας ξεκινήσει.
Διαταραχές της νόσου του Parkinson
- Προσωπική και στοµατοφαρυγγική δυσλειτουργία.
Η σπαστκότητα των προσωπικών µυών οδηγεί κατά κανόνα σε χαρακτηριστική εικόνα προσωπείο δίκην µάσκας, ανέκφραστο προσωπείο, που εντυπωσιάζει το περιβάλλον του ασθενή. Η οµιλία είναι µονότονη, µε χαµηλή ένταση φωνής, συχνά επαναλαµβάνεται η πρώτη συλλαβή (παλλιλαλία), ενίοτε λέξεις και φράσεις προφέρονται χωρίς συντονισµό. Παρατηρείται σιελόρροια σε ποσοστό περίπου 80 % των ασθενών λόγω διαταραχών στην κατάποση µε συνοδό ενόχληµα τη δυσφαγία, φαινόµενο που παρατηρείται συνήθως σε προχωρηµένα στάδια της νόσου.
Εάν η δυσφαγία εµφανισθεί από την αρχή θα πρέπει να ερευνηθεί το ενδεχόµενο άλλων εξωπυραµιδικών συνδρόµων. Η δυσφαγία είναι σχετικά συχνή στη νόσο του Πάρκινσον σε ποσοστό 30-80% και αφορά κυρίως τη στοµατοφαρυγγική φάση της κατάποσης. Ενίοτε η δυσφαγία σχετίζεται µε εισρόφηση τροφών σε ποσοστό 15-56%.Η διαβάθµιση της δυσφαγίας στη νόσο Πάρκινσον αναφέρεται σε κλίµακα που ανέπτυξαν οι Waxman et al το 1990. Οι διαταραχές αυτές αντιµετωπίζονται εν µέρει µε αλλαγή του τρόπου σίτισης και µε ρύθµιση των γευµάτων σε σχέση µε την αντιπαρκινσονική αγωγή.
- Μυοσκελετικές παραµορφώσεις
Οι παραµορφώσεις στα χέρια και τα πόδια είναι ένα συχνό φαινόμενο στη νόσο Πάρκινσον. Στα χέρια παρατηρείται απόκλιση των φαλάγγων προς τα έξω µε κάµψη των μετακαρποφαλαγγικών αρθρώσεων (striatal hand).
Συχνά παρατηρείται έκταση του μεγάλου δακτύλου του ποδός µε νυκτερινές κράµπες ιδιαίτερα ενοχλητικές. Οι κράµπες αυτές είναι συχνό επακόλουθο της ντοπαθεραπείας. Σταθερό εύρηµα είναι η προοδευτική κύρτωση της σπονδυλικής στήλης λόγω υπερίσχυσης του σπασµού των προσθίων παρασπονδυλικών µυών. Η κύρτωση αυτή οδηγεί συχνά σε µεγάλη κάµψη του κορµού µέχρι και πλέον των 90 µοιρών. Οι διαταραχές αυτές έχουν σοβαρές επιπτώσεις στη στάση του σώµατος και στη βάδιση.
- Τα άλγη και οι αισθητικές διαταραχές
Παρόλο που η νόσος Parkinson δεν χαρακτηρίζεται από διαταραχές του περιφερικού νευρικού συστήµατος, πολύ συχνά οι ασθενείς παραπονούνται για διάχυτα άλγη των κυρίως των κάτω άκρων. Τα άλγη αυτά είναι παράλληλα µε τις κινητικές διαταραχές και συχνά εκφράζονται σαν µυϊκές κράµπες, δυστονία, ακαµψία, αρθραλγίες κλπ. Οι αισθητικές διαταραχές είναι εξίσου συχνές, αλλά δεν συνδέονται µε σηµεία περιφερικής νευροπάθειας. Εµφανίζονται σαν αιµωδίες, αίσθηµα καύσου, νυγµών κατά την πορεία της νόσου, ανεξαρτήτως της φαρμακοθεραπείας και των κινητικών διαταραχών. Βρέθηκαν επίσης, παραισθητικές διαταραχές σε ποσοστό 40 % των πασχόντων, περισσότερο προς την πάσχουσα πλευρά σε ασθενείς µε ηµιπαρκινσονισµό.
- Διαταραχές από το αυτόνομο σύστημα
Αν και οι διαταραχές από το αυτόνοµο σύστηµα συνδέονται στενά µε πολυσυστηµατική ατροφία, αποτελεί σχεδόν κανόνα να εµφανίζονται τέτοιες διαταραχές στην πορεία της νόσου του Parkinson. Αναφέρεται μάλιστα, ότι η νόσος Πάρκινσον προκαλεί ελαφρά ανεπάρκεια του αυτονόµου συστήµατoς. Oι συνηθέστερες διαταραχές προέρχονται από το γαστρεντερικό και ουροποιητικό σύστηµα.
- Σεξουαλικές διαταραχές
Οι σεξουαλικές διαταραχές είναι σύνηθες εύρημα. Οι αιτίες είναι ποικίλες και ενοχοποιείται το καταθλιπτικό σύνδρομο, η χρόνια κινητική δυσπραγία, καθώς και η ντοπαμινεργική αγωγή.
- Διαταραχές ομιλίας
Οι περισσότεροι ασθενείς με νόσο parkinson, θα παρουσιάσουν αλλαγές στην ομιλία και τη φωνή σε κάποια στιγμή της πορείας της νόσου.
Προκαλείται :
- Χαμηλή ένταση φωνής
- Μπερδεμένη ή γρήγορη ομιλία
- Χάσιμο της έκφρασης του προσώπου
- Προβλήματα στην επικοινωνία
- Διαταραχές της μνήμης
Ένα αρκετά σημαντικό ζήτημα στην κλινική πρακτική σε σχέση με τη νόσο Parkinson είναι η ικανότητα αφομοίωσης νέων πληροφοριών αλλά και γενικότερα η μνήμη του ασθενή.
Τα στάδια της νόσου του Parkinson
Η τροποποιημένη κλίµακα των Hoehn και Yahr
Στάδιο 0 = κανένα σημείο της νόσου
Στάδιο 1 = μονόπλευρη νόσος
Στάδιο 1 ,5 = μονόπλευρη µε προσβολή του κορμού
Στάδιο 2 = αµφοτερόπλευρη χωρίς διαταραχή ισορροπίας
Στάδιο 2,5 = ελαφρά αµφοτερόπλευρη νόσος µε καλή απάντηση στη δοκιμασία ώθησης Στάδιο 3 = ελαφρά έως μέτρια νόσος µε θετικό το σημείο ώθησης αλλά ικανότητα στις καθημερινές φροντίδες
Στάδιο 4 = σοβαρή αναπηρία αλλά µε κίνηση χωρίς βοήθεια
Στάδιο 5 = αναπηρικό αµαξίδιο, ανάγκη βοήθειας από τους άλλους
Η κλίµακα των Schwab & England των καθημερινών δραστηριοτήτων
100% = ικανότητα σε όλα
90% = ικανότητα αλλά µε κάποια επιβράδυνση και δυσκολία
80% = ικανότητα στις περισσότερες δραστηριότητες
70% = μερική ικανότητα, περισσότερη δυσκολία σε µικροεργασίες
60% = παραμένει κάποια ανεξαρτησία, οι περισσότερες µικροεργασίες γίνονται µε μεγαλύτερη κόπωση και βραδύτητα
50% = σχετικά εξαρτημένος. Έχει ανάγκη βοήθειας στις μισές τουλάχιστον εργασίες της ημέρας.
40%= πολύ εξαρτημένος, ανάγκη βοήθειας σε όλες σχεδόν τις μικροεργασίες
30%= κάνει ή ξεκινά μερικές μικροεργασίες με μεγάλη προσπάθεια, έχει ανάγκη βοήθειας
20%= σοβαρή αναπηρία, τίποτε δεν κάνει μόνος του
10%= πλήρης αναπηρία
0%= φυτική κατάσταση στις ζωτικές λειτουργίες
Αξιολόγηση από Φυσικοθεραπευτή – Κινησιοθεραπευτή στη νόσο Parkinson
- Ιστορικό του ασθενή
- Γενική κατάσταση του ασθενή
Ορισμένα από πρώτα σημεία που θα πρέπει να σημειώνουμε είναι:
Αν είναι περιπατητικός
Αν χρησιμοποιεί αναπηρική καρέκλα
Αν είναι κατάκοιτος
- Αισθητηριακοί μηχανισμοί
Σ’ αυτό το σημείο γίνεται εκτίμηση:
Της ακουστικής ικανότητας
Των ματιών και της όρασης
Της εξωδεκτικής αισθητικότητας
Της εν τω βάθει αισθητικότητας
Της αντίληψης του σώματος – ιδιοδεκτικότητα
- Κινητικότητα της άρθρωσης και ελαστικότητας των μυών
- Μυϊκός τόνος
- Μηχανισμοί κίνησης
- Αντανακλαστικά
- Αντιδράσεις προσανατολισμού
- Αναπνευστική λειτουργία
- Καρδιαγγειακή λειτουργία
Φυσικοθεραπεία & Parkinson
Κινησιοθεραπεία (ενεργητική και παθητική)
Με την κινησιοθεραπεία επιδιώκουμε:
- Τη χαλάρωση (μείωση της κινητικής δυσκαμψίας)
- Την υπερνίκηση της ελαττωμένης κινητικότητας
- Την ευνοϊκή επίδραση της βεβαρημένης νευρώσεως
- Τη διδασκαλία μαθήσεως των ελλειπουσών ακουσίων κινητικών αντιδράσεων του ασθενή.
Η εφαρμογή των παθητικών κινήσεων προϋποθέτει καλή γνώση:
- Της ανατομίας της άρθρωσης που πρόκειται να κινηθεί
- Των επί μέρους κινήσεων που πρόκειται να εκτελεσθούν
- Του εύρους των κινήσεων αυτών, έτσι ώστε οι κινήσεις να εκτελούνται:
- Με έλεγχο και ακρίβεια
- Ομαλά και ρυθμικά
Τεχνικές ιδιοδέκτριας νευρομυϊκής διευκόλυνσης (P.N.F.)
Οι τεχνικές αυτές εφαρμόζονται, για να διευκολύνουν τη σύσπαση ενός μυός, χρησιμοποιώντας όλους εκείνους τους φυσιολογικούς παράγοντες που συμβάλλουν στο αποτέλεσμα αυτό. Με τον τρόπο αυτό, με τη διέγερση δηλαδή των φυσιολογικών αντανακλαστικών απαντήσεων διευκολύνεται η εκούσια σύσπαση του ασθενή.
Υπάρχουν μερικές βασικές αρχές που πρέπει να χρησιμοποιεί ο φυσικοθεραπευτής, για να ενεργοποιήσει τους υποδοχείς και με τον τρόπο αυτό και τους ασθενείς. Έτσι οι βασικές αρχές της P.N.F. είναι:
- η πίεση
- η εφαρμογή μέγιστης αντίστασης
- τα παραγγέλματα
- η έλξη ή προσέγγιση
- η λαβή
- η αντανάκλαση κ η υπερεκχείλιση
- το timing
- η θέση του θεραπευτή.
Κατά βάση, όλες οι τεχνικές της P.N.F. περιλαμβάνονται σε δύο βασικές κατηγορίες, ανάλογα με τα κύρια αποτελέσματά τους: στις τεχνικές της ισχυροποίησης των μυών και στις τεχνικές της κινητοποίησης των αρθρώσεων.
Με την ενέργεια της υπερτονικής ομάδας
Στην τεχνική αυτή υπάγονται δύο μέθοδοι:
- η μέθοδος σφίξε- χαλάρωσε
- η μέθοδος κράτα- χαλάρωσε
Η βασική διαφορά που υπάρχει μεταξύ των δύο αυτών μεθόδων, είναι ο τύπος της μυϊκής σύσπασης. Η μέθοδος «σφίξε- χαλάρωσε» χρησιμοποιεί την ισοτονική σύσπαση των ανταγωνιστικών μυών, ενώ η μέθοδος «κράταχαλάρωσε» χρησιμοποιεί την ισομετρική σύσπαση.
- ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ ΚΑΙ ΒΑΔΙΣΗΣ
Η αστάθεια είναι ένα από τα βασικά συμπτώματα της νόσου του Parkinson. Αν και συχνά είναι συνδεδεμένη με τα μεσαία ως τελευταία στάδια της νόσου, πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει υποκλινικές εκδηλώσεις ορθοστατικής αστάθειας και στα πρώιμα στάδια.
Οι ασκήσεις ισορροπίας είναι από τα πιο βασικά για τη συγκεκριμένη Νόσο.
- ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ : Οι ασκήσεις ισορροπίας αποτελούν προτεραιότητα για το ασκησιολόγιο ασθενών με Parkinson για την αντιμετώπιση της αστάθειας.
ΑΣΚΗΣΗ ΣΕ ΔΙΑΔΡΟΜΟ: Τα αποτελέσματα της προπόνησης πάνω σε διάδρομο γυμναστικής, σχετικά με τις παραμέτρους βάδισης, ισορροπίας, ποιότητας ζωής και λειτουργικών εργασιών εξετάστηκαν για να διαπιστωθεί η αποτελεσματικότητα αυτής της παρέμβασης σε ασθενείς με Parkinson. Παρατηρήθηκαν βελτιώσεις στην ταχύτητα βάδισης, στο μήκος βήματος και στη συνολική απόσταση που διένυσαν οι ασθενείς.
- ΧΡΗΣΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΕΡΕΘΙΣΜΑΤΩΝ: Η χρήση εξωτερικών ερεθισμάτων έχει αποδειχθεί ως μια ωφέλιμη πρακτική για την αποκατάσταση ατόμων με νόσο Parkinson, καθώς παρακάμπτονται τα εκφυλισμένα βασικά γάγγλια και χρησιμοποιούνται άλλες νευρικές οδοί. Τα εξωτερικά ερεθίσματα δρουν μέσα από βρεγματικά-προκινητικά μονοπάτια ή μέσω των παρεγκεφαλιδικών κυκλωμάτων.
- Για τα ακουστικά ερεθίσματα έχει αποδειχθεί ότι βελτιώνουν την ταχύτητα, το ρυθμό και το μήκος βήματος. Για παράδειγμα το μέτρημα και ο ρυθμός βοηθάει τόσο στο να ξεκινήσει ο ασθενής τη βάδιση όσο και να τη διατηρήσει.
- Τα οπτικά ερεθίσματα μπορούν να αυξήσουν την «ώθηση» και να βελτιώσουν την έναρξης βάδισης.
- ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ: Η παραγωγή της μυϊκής δύναμης είναι μειωμένη σε ασθενείς με Parkinson, ακόμα και στα πρώιμα στάδια της νόσου. Οι ασκήσεις αντίστασης έχουν αποδειχθεί ότι είναι μια αποτελεσματική παρέμβαση για τη βελτίωση της δύναμης, της μυϊκής μάζας και της λειτουργικότητας του ατόμου.
ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΕΥΕΛΙΞΙΑΣ : Δεδομένου ότι η δυσκαμψία αποτελεί ένα από τα βασικά συμπτώματα της νόσου, προτείνεται ένα πρόγραμμα διατάσεων για την αποκατάσταση αυτού του πληθυσμού ασθενών.
Tips για ακόμα καλύτερη βάδιση και ισορροπία.
- Καλό είναι τα βήματα να είναι μεγάλα και χτυπώντας την πτέρνα στο έδαφος σε κάθε βήμα.
- Να παρατηρηθεί η αιώρηση στα χέρια του ασθενή. Η αιώρηση στα άνω άκρα στους παρκισονικούς ασθενής είναι μειωμένη και τις περισσότερες φορές μονόπλευρα.
Μπορούν να συμπεριληφθούν πολλών ειδών ασκήσεις ισορροπίας, όπως για παράδειγμα ασκήσεις που οι ασθενείς μετατοπίζονται από τον θεραπευτή για να διατηρήσουν την ισορροπία τους, αλλά και ασκήσεις που χρειάζονται αυξημένη ισορροπητική κατάρτιση, όπως ισορροπία πάνω σε ασταθή βάση.
Παράδειγμα για Παρκινσονικό Βάδισμα :
Υδροθεραπεία – άσκηση στο νερό είναι επίσης από τις πιο αποτελεσματικές δραστηριότητες.
Παραφινόλουτρα
Η γενική ή η τοπική χρήση της παραφίνης γίνεται με στόχο την υπεραιμία και την αύξηση του μεταβολισμού. Κατά τη διάρκεια της εφαρμογής της στο σώμα, υπάρχει συμφόρηση και περιορισμός της θερμότητας, με αποτέλεσμα την ισχυρή έκκριση ιδρώτα από το δέρμα του ασθενή.
Αναπνευστική φυσικοθεραπεία
Οι παρκινσονικοί ασθενείς, συχνά εμφανίζουν επιφανειακή αναπνοή. Σαν αποτέλεσμα, λόγω μειωμένης οξυγόνωσης του αίματος μπορεί να έχουμε πνευμονία. Έτσι, για να αποφύγουμε όλα αυτά, θα πρέπει οι ασθενείς, να υποβάλλονται σε αναπνευστικές ασκήσεις και σε ασκήσεις κινητικότητας του διαφράγματος και του θώρακα.
Τέλος εναλλακτικές δραστηριότητες όπως η χοροθεραπεία, το TaiChi, η μουσικοθεραπεία, Το Tango και τα ομαδικά παιχνίδια είναι πολύ αποτελεσματικά για τα άτομα με Parkinson.
PhysioActivo
Οι πληροφορίες που περιέχονται στην σελίδα PhysioActivo.gr είναι καθαρά ενημερωτικού χαρακτήρα και δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την διάγνωση του ιατρού σας. Αν αποφασίσετε να ακολουθήσετε κάποια θεραπεία ρωτήστε πρώτα τον ιατρό σας.
