Γράφει η Καλλιόπη Πατέντα
2.500 χρόνια πριν ο Αριστοτέλης κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι αποζητούν την ευτυχία περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Οποιοδήποτε άλλο επίτευγμα, υγεία, ομορφιά, εξουσία, χρήμα, εκτιμάται ανάλογα με την ευτυχία που νιώθουμε όταν το κατακτούμε. Από την εποχή του Αριστοτέλη μέχρι τώρα έχουν αλλάξει πολλά, αλλά ακόμη δεν έχουμε κατανοήσει καλύτερα από τότε τι είναι ευτυχία και πώς μπορούμε να την κατακτήσουμε.
Πολλοί άνθρωποι σπαταλούν τη ζωή τους σε μία εναγώνια αναζήτηση της ευτυχίας, σ’ ένα αδιάκοπο κυνηγητό της χαράς. Ενεργούν σαν να πρόκειται αυτά τα πράγματα να βρίσκονται κάπου εκεί έξω και όχι μέσα σε μας. Την αλήθεια αυτή οι Αρχαίοι Έλληνες την εκφράζουν στον μύθο του Νάρκισσου.
Σύμφωνα με τον ελληνικό μύθο, ο Νάρκισσος ήταν ένας όμορφος νέος τον οποίο ερωτεύτηκε η νύμφη Ηχώ. Η Ηχώ είχε στερηθεί την ικανότητα της ομιλίας από την Ήρα και μπορούσε μόνο να επαναλαμβάνει τις τελευταίες συλλαβές από τις λέξεις που άκουγε
Αφού δεν μπορούσε να εκφράσει την αγάπη της στον Νάρκισσο, εκείνος την απέρριψε. Η Ηχώ πέθανε από ραγισμένη καρδιά. Οι θεοί τιμώρησαν τον Νάρκισσο για τη σκληρή του συμπεριφορά κάνοντάς τον να ερωτευτεί την εικόνα του. Ο μάντης Τειρεσίας είχε προβλέψει ότι ο Νάρκισσος θα ζούσε μέχρι που θα έβλεπε την εικόνα του. Μία μέρα, καθώς έσκυβε πάνω από τα ήσυχα νερά μιας πηγής, ο Νάρκισσος είδε την εικόνα του να αντικατοπτρίζεται στο νερό. Την ερωτεύτηκε τόσο πολύ που δεν ήθελε να εγκαταλείψει εκείνο το σημείο. Πέθανε από μαράζι και
μετατράπηκε σε λουλούδι,, τον νάρκισσο που φυτρώνει στις όχθες των ποταμών.
Ο Νάρκισσος ερωτεύτηκε το είδωλό του αφού είχε απορρίψει την αγάπη της Ηχώς. Το να αγαπήσει κανείς την εικόνα του, δηλαδή να γίνει νάρκισσος, φαίνεται στο μύθο να είναι η τιμωρία για την αδυναμία να αγαπήσει άλλο άτομο.
Η Ηχώ είναι η δική μας φωνή που επιστρέφει σε εμάς. Η φωνή είναι η έκφραση του εσωτερικού κόσμου του ατόμου και όχι της εξωτερικής του εμφάνισης.
Σύμφωνα μ’ αυτή την ερμηνεία, Νάρκισσος είναι αυτός που απαρνείται τον εσωτερικό του εαυτό δίνοντας έμφαση στην εξωτερική του εμφάνιση, την εικόνα …
Οι Φιλόσοφοι διέκριναν την ευτυχία από την ευδαιμονία
Η ευτυχία είναι μια πρόσκαιρη συναισθηματική κατάσταση που έχει σχέση με την εύνοια της τύχης ( ευ+ τύχη) ενώ η ευδαιμονία ( ευ + δαημον)
Οφείλεται στην προσωπικότητα και τις αρετές μας Προϋποθέτει μια συγκεκριμένη εσωτερική στάση .
Η ευδαιμονία δεν είναι εύκολη υπόθεση. Δεν είναι κατάσταση για αδύναμους, ντροπαλούς, ευκολόπιστους ή αβέβαιους ανθρώπους.
Η ευδαιμονια δεν είναι για δειλούς, διότι απαιτεί κουράγιο, ενεργητικότητα, θάρρος, παλικαριά, τόλμη, βούληση, πείσμα, σταθερότητα και πάνω απ’ όλα συνείδηση… απαιτεί ε ν ή λ ι κ ο εαυτό
