H μυασθένεια Gravis (MG), είναι μια αυτοάνοση νόσος που χαρακτηρίζεται από κινητικές διαταραχές, και έντονη μυϊκή κόπωση, η οποία εμφανίζεται μετά από μυϊκό έργο, ενώ βελτιώνεται κατά την ανάπαυση.
Γράφει ο Ιωάννης Παναγιωτόπoυλος Φυσικοθεραπευτής
Προκαλείται από επίθεση αντισωμάτων κατά του υποδοχέα της ακετυλοχολίνης στην νευρομυϊκή σύναψη, οπότε και εμποδίζεται η μυϊκή συστολή. Επιδημιολογικά η νόσος MG σπανίζει, αφού προσβάλλει 14 άτομα στις 100.000, συνηθέστερα γυναίκες 20-40 ετών.
Επειδή έχουμε λιγότερους υποδοχείς ακετυλοχολίνης στα κρανιακά νεύρα, η μυϊκή αδυναμία και μυϊκή κόπωση, εμφανίζεται συχνότερα στους οφθαλμοκινητικούς μύες, στους μασητήρες, στους φαρυγγικούς καθώς και στους αναπνευστικούς μύες. Ωστόσο, επηρεάζεται και η εκούσια κινητικότητα με μυϊκή αδυναμία των άνω – κάτω άκρων. Για τη διάγνωση της MG, γίνεται λεπτομερής λήψη ιατρικού ιστορικού, νευρολογική εξέταση, ηλεκτρομυογράφημα, επαναλαμβανόμενη νευρική διέγερση, ή συνδυασμός ενεργειών. Επίσης, μπορεί να γίνει δοκιμασία με ενδοφλέβια έγχυση Tensilon (χλωριούχο εδροφώνιο), η οποία βελτιώνει εμφανώς τη μυϊκή αδυναμία εντός 60 sec.
H συμπτωματολογία της MG, περιλαμβάνει κυρίως τη μυϊκή αδυναμία, τη βλεφαρόπτωση, τη διπλωπία, τη δυσκολία στη μάσηση και την κατάποση. Σε κρίση βαριάς μυασθένειας Gravis, παρουσιάζεται μια ξαφνική επιδείνωση των παραπάνω συμπτωμάτων σε συνδυασμό με αναπνευστική ανεπάρκεια. Ο ασθενής σε κρίση, θα πρέπει να βρίσκεται υπό παρακολούθηση του αναπνευστικού και καρδιακού του ρυθμού, συνήθως σε μονάδα εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ). Η φαρμακευτική θεραπεία κυρίως είναι οι αντιχολινεστεράσες (φάρμακα που εμποδίζουν την αποδόμηση της ακετυλοχολίνης στη νευρομυϊκή σύναψη), οι ανοσοκατασταλτικοί παράγοντες και τα κορτικοστεροειδή. Είναι σημαντικό, να γνωρίζουν οι ασθενείς ότι πρέπει να αποφεύγουν φάρμακα που αντενδείκνυται, γιατί ενδεχομένως να χειροτερέψει η κλινική τους εικόνα. Σε εξατομικευμένες περιπτώσεις γίνεται θυμεκτομή, δηλαδή χειρουργική αφαίρεση του θύμου αδένα.
Ένα γενικό ενδεικτικό πλάνο φυσικοθεραπείας, συνδυάζει τα ακόλουθα. Αναπνευστική φυσικοθεραπεία, με παροχέτευση των αεραγωγών, αλλαγές θέσεων, ασκήσεις θωρακικής έκπτυξης, και ενδυνάμωση αναπνευστικών μυών (πχ με διαφραγματική αναπνοή), που μπορούν να βοηθήσουν να διατηρηθεί επαρκής οξυγόνωση και αερισμός. Ηλεκτροθεραπευτικά ρεύματα μυϊκού ερεθισμού (ΕΜS, FES), για ενδυνάμωση προσβεβλημένων μυών. Κινησιοθεραπεία με ασκήσεις αντίστασης για ενδυνάμωση, αερόβιο πρόγραμμα για βελτίωση της αντοχής, και διατάσεις για βελτίωση ευλυγισίας. Τέλος, ο φυσικοθεραπευτής μπορεί να δώσει ασκήσεις για βελτίωση της ιδιοδεκτικότητας, αλλά και να τον εκπαιδεύσει ώστε να είναι λειτουργικός στις καθημερινές του δραστηριότητες.
